به گزارش آژانس خبری فرحت،قاری فصیح الدین رییس ستاد ارتش افغانستان گروهی زنانی که روز گذشته در حمایت از مردم شعار های ضد بحران بشری را در کابل سر میدادند،جواسیس غرب خوانده است.
با آنکه زنان خود جوش معترض در کابل شعار های ضد دولتی نیز نداشتند،از سوی بیشتر مقامات حکومت تازه افغانستان تهدید و وابسته به غرب تلقی شده اند.
رییس ستاد ارتش افغانستان،در رشته تویتی نگاشته است:دختران احساساتی و بی خبر از هر چیز شکار جنگ روانی غرب شدند، و همه در تلاش قهرمان سازی کاذب از خود اند،تا حمایت کشور های غربی را داشته باشند.
این تعداد زنان تحت این قطع‌نامه‌ی راهپیمایی کردند:
جنبشِ خودجوشِ زنان معترضِ افغانستان، به ادامهٔ حرکت‌ها و اعتراضاتِ پیشینِ خویش اینک یک‌بارِ دیگر به خیابان آمده تا خواست‌ها، پیام‌ها و مطالبات خویش را با تکرار و تأکید، موردِ پی‌گیری و بازخواست قرار دهد.
این جنبش که به مثابه‌ی یکی از اصیل‌ترین هسته‌‌های مقاومت و اعتراض در دشوار‌ترین روزگار ابرازِ وجود نموده و پا گرفته است، سلسله‌ی خواست‌ها و مطالبات روشن و برحقی را مطرح نموده و پی‌گیری می‌نماید که در این روزگار اساسی‌ترین و اولیه‌ترین نیازهای اجتماعی-سیاسی به‌ویژه برای زنان افغانستان به حساب می‌آیند.
جنبش خودجوشِ زنانِ معترضِ افغانستان مواردِ ذیل را به مثابه‌ی خواست‌ها و مطالباتِ گردهم‌آیی و راهپیمایی امروزِ خویش به‌گونه‌ی ذیل فهرست و بیان می‌نماید:
یک:
فقر، بی‌کاری، هزینه‌های بلند و غیرِ قابلِ دسترسِ موادِ اولیه غذایی جمعیت کشور را در لبه نابودی و بدترین نوع فاجعه‌ی انسانی کشانیده است.مردم نان و خوراک و اولیه ترین امکانات پیش‌برد زنده‌گی شان را از دست داده اند. در این مقطع حساس و دشوار، مدعیان حاکمیت باید مسئولانه برای این مردمی که با مرگ و مصیبت دست به گریبان اند، اقدام کنند. از جامعه جهانی می‌خواهیم مستقلانه در خط حمایت از مردم افغانستان قرار گیرند.
دو:
افغانستان دچارِ بحرانِ مشروعیت شده و نظام، دولت، قانون و حکومت مشروعیت ندارند. و این بحرانِ مشروعیت زمینه‌هایی دارد که باید در جهت محو کردن آن زمینه ها سعی لازم صورت گیرد.محرومیت زنان از کار، نان‌آوری، تعلیم، تحصیل و دیگر امور اجتماعی-سیاسی یکی از دلایلِ این بحران است. یک جامعه بدون حضور و مشارکت معنادارِ همه‌ی اقشار آن به‌ویژه زنان، نمی‌تواند جامعه‌ی قابل قبول و سالم باشد. بنابر این، باید این تنوع و حضور در چارچوبِ مشارکت سیاسی اجتماعی به رسمیت شناخته شود و مدعیان زمام‌داری به آن تن در دهند.
سه:
تداوم این اوضاع به خلقِ فاجعهٔ بیشتر می‌انجامد. خواست ما از همه‌ی نیروها، اقشار و گروه‌ها این است، که در پیوند به این اوضاع خاموشی اختیار نکنند. در پیوند به سرنوشت و روزگار مان همه مسئولیم و بایست اقدام به حرکت نماییم و عواملِ فراهم کننده‌ی این فاجعه را وادار به تن دادن به خواست‌های انسانی مان نماییم.
چهار:
از جامعه‌ی جهانی و همه سازمان های بین المللی اکیداً می‌خواهیم، در برابر فاجعه و مصیبت جاری در افغانستان، که همه روز به سمتِ فراگیرتر شدن می‌رود، سکوت نکنند. نگذارید کشور ما با بیشتر از ۳۵ میلیون انسان به کام نابودی، انزوا، فروپاشی کامل و متروکه شدن فرو رود.
فرحت صدیقی
